به گزارش دیباچه، نمایش «خانوم» به کارگردانی و نویسندگی «تینا بخشی» و به تهیه کنندگی «سامان خلیلیان» در خانه هنرمندان ایران در حال اجراست. این نمایش از ۲۹ خرداد شروع شده و تا ۲۰ تیر ادامه دارد. به بهانه این نمایش با «تینا بخشی» کارگردان اثر به گفت و گو نشستیم.

« تینا بخشی » در گفتگو با «دیباچه» از اولین تجربه کارگردانی خود می گوید: در واقع همیشه برای کسی که صرفا به یک حوزه متمرکز نیست، یک انگیزه‌ی نهانی در درون آدمی برای رو به رو شدن با چالش‌های جدید و در حوزه‌های متفاوت وجود دارد و من در تمام این سال‌ها شانس داشته ام با کارگردان‌های بزرگی همراه باشم و سرِ هر اجرای جدید این انگیزه بیشتر قوت می‌گرفت تا خودم را در جایگاه کارگردان امتحان کنم؛در این راستا نیز البته پایان نامه‌ی دوره‌ی ارشد کارگردانی ام هم مزید بر علت بود تا در این موقعیت قرار بگیرم و فکر میکنم این اتفاق مجالی بود تا آن قسمت از شخصیتم که دنبال خلق کردن و تألیف یک اثر به معنای جامع باشد زنده شود.

او اضافه کرد: یک اتفاق دهشتناک رخ داد در ایران و آن هم قتل بابک خرمدین به وسیله‌ی پدر و مادرش بود! و این ماجرای تکان دهنده تلنگری بود برای من تا به مفاهیم زیادی یکسره فکر کنم: خشونت، عشق، خانواده، فقر، قشرِ فرودست، قشر فرادست و...؛ این اتفاق که ما در بستری که عشق از آن حذف میشود و به واسطه ی  هجمه‌ی مصائب بیرونی و فشار‌های جامعه روز به روز در جامعه‌ی جهانی آدم‌های خشمگین تری می‌شویم و ما محکوم به فناشدگی هستیم، باعث شد من به اتفاق وجودی نمایش « خانوم» فکر کنم. لازم به ذکره که این نمایش اقتباسی آزاد از یک متن است و البته آن متن هم الگو گرفته از جنایتی واقعی است؛من مدت‌ها به این ماجرا فکر کردم و همینطور از دوستان متخصص زیادی کمک و مشورت گرفتم که بیشترین همراهی از جانب دوست خوبم مهران رنجبر است که مشاوره‌های دقیق و درستی برای نگارش به من دادند. با توجه به جزئی نگری و تحقیق‌های بسیار و تاکید به پیچیده نویسی در عمق نمایشنامه به این نتیجه رسیدیم که نگارشِ متن با من باشد.

« بخشی » در ادامه توضیح داد: در شکل اجرایی این نمایش، جدا از کارگردانی، مسئولیت حوزه‌ی گریم، طراحی لباس و البته صحنه را هم به عهده داشتم! هر کدام از این حوزه‌ها بصورت جداگانه مسئولیت سنگینی هست، حالا شما این مسئولیت‌ها را نیز با کارگردانی که سنگین‌ترین بخش از یک اجرا محسوب می شود را ادغام کنید. در نتیجه راه سخت و دشواریست اگر بخواهیم به استاندارد درستی در هر حوزه برسیم. اعتقاد دارم وقتی کسی همه‌ی مسئولیت‌ها را به تنهایی انجام می دهد، قطعا کیفیت و عیار کار پایین می‌آید. من هم در موقعیت طراحی صحنه به ناچار قرار گرفتم تصمیم این نبود! و فکر میکنم اگر خودم بازیگر هم می‌بودم بی شک صدمه‌ی سنگینی به کار خودم وارد می‌کردم، مگر اینکه از مسئولیت‌های بیرونی ام کم می‌کردم که بدیهی بود نمی‌شود. در کل اعتقاد دارم کارگردان یک اثر موفق‌تر است اگر اثر خود را از بیرون تماشا کند. ضمن اینکه من شخصیتی نداشتم که در حاشیه باشد یا شخصیت کم رنگ تری در طول اجرا داشته باشد که مجاب کنم خودم را تا بازیگر اثرم هم باشم. همه‌ی این کاراکتر‌ها که البته زیاد هم نیستند، چندین ماه تمرین داشتند.

کارگردان نمایش «خانوم» در پایان خاطرنشان کرد: خانه‌ی هنرمندان ایران، همیشه معبد بی نظیری بوده برای زیست اثر یک هنرمند؛ جدا از موقعیت مکانی آن، مدیران این مجموعه هر کدام از هنرمندان دغدغه‌مند کشور هستند که این فضا را به وجود می‌آورند که با خیالی راحت صرفا به عنوان یک هنرمند به تولید اثر فکر کنی. من خیلی خوش شانس بودم که طیف بسیار زیادی از دوستان هنرمندم، بصورت گسترده از من و این نمایش حمایت بی دریغ کرده اند و فکر می‌کنم قطعا ما از این میزان توجه و مهر هم تا پایان اجرا‌ها بی نصیب نخواهیم بود.